"Pinagpapala ang mga nagtitiis! I'd rather walk than pay!" - naalala ko muli ang lakas loob na biglang sabad ng isang lola sa loob ng sinasakyan naming jeep habang binabaybay ang kalsada ng Bonifacio dito sa Baguio, mga higit tatlong buwan na ang nakararaan. Komento nya yon dahil sa narinig na balita sa radyo tungkol sa taas ng presyo ng mga bilihin. Tameme kaming lahat na kapwa pasahero habang pinapanood ang lola na sa sa tindi ng pagkakasabi ng katagang yaon ay muntik nang tumilapon ang pustiso nya sa harap ko. Hanggang kailan nga ba tayo magtitiis? Bakit ba kasi kailangan pa nating magtiis? Hanggang kelan ko idadahilan ang dahilan kung bakit hindi ako makapag-asawa ay dahil sa kadahilanang mataas ng presyo ng galunggong?
grabe na talaga ang presyo ng galunggong
na aming laging kinakain, sa ilalim ng iisang bubong
mura pa raw noon, ngunit sobrang mahal na ngayon
mukhang kukulangin, ang budget sa maghapon
mabuti na lang pala, ako ay isa pang binata
subali't paano na, kung ako ay nag-asawa?
kung ang mga anak ay ginutom bigla
hindi naman pwedeng ipagwalang-bahala
kaya dapat lang talagang itodo ang kayod
dahil sadyang maliit, itong aking sahod
sumakit man ang likod, o mangatog ang tuhod
aking haharapin, kahit anong pagod.
 |
| The Fort, Taguig City |
|
No comments:
Post a Comment